گرچه درهر نفسی کالبدم می میرد               بامید تو بود زنده ، دل آگاهم

گاهی از ذوق لبت لاله صفت می شکفم           گاهی از شوق قدت شمع صفت می کاهم

گر برانی زدرم ازهمه درویشترم               ور بخوانی به برم ور همه شاهان شاهم

گر بود خشم تو، در خطه ی خاکم ماهی           ور بود مهرتوبر قبه ی گردون ، ماهم

پرتوی گر زتو تابد به من ایچشمه ی نور!             شجر سینه ی سینا ولسان اللهم

طور نور است به اشراق تومارا ظلمات            خضرم ار سایه ی لطف تو بود همراهم

گر زچاه غم ونفرت تو نجاتم بخشی               یوسف مملکت مصرم وصاحب جاهم

تیشه ی ریشه کن قهر تورا من کوهم             کهربای نظر لطف تورا من ، کاهم

بستان داد من از طالع بیداد گرم                 ورنه درخرمن گردون زند آتش ، آهم  

تیره وتار شد ازدود دل آئینه ی فکر             ترسم آن آ ینه ی حسن جهان آرایم   

مفتخرخاک ره گوشه نشین در تواست              بهر او گوشه ی چشمی زشما می خواه *

*-سرود های مهدی-صص12-13-گردا<رنده:حسین حقجو-انتشارات قلم -قم    

فروغ دیده ی درماندگان بی یاور               به سائل در خود کن نگاه مهدی جان

فقیر، دست گدایی به که؟ دراز کند              منم گدا وتویی  پادشاه ، مدی جان

بیا بیا که به بازارآرزوها یم                  متاع من همه شد اشک وآه ، مهدی جان

اگر زگرد گنه دیده ام ندیده تو را               بر آورش تو زگرد گناه ، مهدی جان

گراشتباه بود راه ورسم زندگیم               مرا بدر کن ازاین اشتباه ، مهدی جان

برای مادرپهلو شکسته ات ، زهرا            بغیر تو که؟ بود دادخواه، مهدی جان

به انتظار توشد پیر(کربلایی) بس            بمانده دیده ی حسرت به راه ، مهدی جان

بچاه جهل گر افتاده ام زنادانی               زراه لطف برآرم زچاه ، مهدی جان

زجور زخم زبانها دلم بدرد آمد               دوایدرد تویی ازالاه ، مهدی جان

بحق خون شهیدان راه آزادی                بگیردست من بی پناه ، مهدی جان-----

                       صاحب زمان

ای مایه ی آمید یا صاحب الزمان           جانم بلب رسید یا صاحب الزمان

ای کشتی نجات ،ای حجت خدا!            ای منجی بشر، سلطان ورهنما

دل طالب توهست بردیدنم بیا             شد دیده ام سپید ، یا صاحب الزمان

دیگر نمانده تاب ،خورشید دین! بتاب       کن روز شیعیان، روشن چو آفتاب

از کثرت گناه ، عالم در انقلاب             کی ؟ می شوی پدید، یا صاحب الزمان

ای منتظر! شده دنیا پر از فساد           از پرده شو برون در راه عدل وداد

باذوالفقار خود ، بر پا نما جهاد              جدت شده شهید یا صاحب الزمان!

لطفی کن وبیا ، قرآن بود غریب            احکام آن بود نزد بشر عجیب

قرآنیان شدند در خدعه وفریب              لطفی نما بیا ، ای بهترین حبیب!*

*-اثرطبع نادعلی کربلایی -به نقل ازارمغان کربلا-صص:302-304-موسسه مطبوعاتی خزر-تهران